hayat kaç kelimeden oluşur diye soruyorum kendime..ve kaç kelimedir benim yaşadığım...ve bu kadar az kelime yaşamışken neden her yer ruh kokar durur..neden kimse beni benimsemiyor..benliğime takılmak istemezken neden ben çıkıyor her sokak başında karşıma...ben bir hiç'ken, hiç olmalıyken neden her saniye benimle ilerliyor benliğim...
hayat bazen huzur veriyor inkar etmiyorum..ama çoğu zaman boğuyor..beyin sancılarım artıyor...kimseye söyleyemediğim göz ağrıları ve beyin ağrıları...ağrı nedir acaba...o da vücudun isyanımıdır benliğimize karşı yapılan..bazen insan içinde hissetmese de dilinde isyan eder ya..ama bilir Allah'ı sevdiğini ve Allah'ın da onu sevdiğini..ağrılarda bize mi isyan ediyor..bence öyle..ve her ağrı güçlü güçsüzlükler varediyor ruhumuzda..ruh olmasa belki daha mutlu olurduk.. zaman mutlulugun anlamını da bımezdık gerci..karma karısık hersey..yakında bu isyerınden de kovulacam..aman ne güzel ailesinin çalışkan kızı battı..dibe vurdu..aman ne güzel...
