hani bazı anlar vardır ya..öyle kala kalırsınız..mim gibi..elif gibi dimdik te duramazsınız..başınız eğilir kalırsınız..o an hiç bişe yapmak mümkün değildir...
hayata dair yerli yersiz şeylere devam etmeniz beklenirken
aslında nefes bile alamazsınız siz..
boğulursunuz..tıkanmışsınızdır..
hiç bişe gitmez boğazınızdan aşağıya..
bazen ağlayamazsınız da..oysa bağıra bağıra ağlamaktır içinizden gelen..
işte tamda bu an'dayım..boğuluyorum..azalıyorum...
parça parça eksiliyorum..bütünüm yok..parçam yok..hiç bişe yok..
var olan herşey masal belki..varlık masal olduktan sonra....
masalların sonu muydu hep hüzünlü biten? yoksa masallarmıydı bizi gülerken hüzüne iten? sahi neydi tutunduğumuz? neydi bizi sımsıkı hayata bağlayan?
özlüyorum her an...
elimden hiç bişe gelmiyo malesef...
seni gülücüklerine geri döndüremiyorum..
ben miyim az olan? yoksa sen misin çok olan..anlayamıyorum...
neden ulaşmama izin vermiyosun sana?
sen her izin vermediğinde
ben de seninle birlikte ölüyorum...
fatmaalkaya
Sonbahardır en sevdiğim mevsim ve hep çok özlerim. Kaçma isteğim tavan yaptı.
YanıtlaSilson zamanlarda bende aynıyım..tum sıkıntılardan kacabılecegım bır yer arıyorum ama bu cokta mumkun dııl gıbı :S
YanıtlaSil